Χαϊδεύοντας τις απόκρυφες τρώγλες, οι στοιχειακές σπίθες της φωτιάς ξεπρόβαλαν από τους ψημμένους αμμόκοκκους. Φλόγες σιγόκαιγαν στη νυχτερινή Ματμάτα, παρέα με τη σιωπηλή αναχώρησή μου. Η γερόντισσα Βερβερίνα οικοδέσποινα ψιθύρισε συγκινημένη ίλα αλ λικάα (καλή αντάμωση), και πέρασε στο δείκτη του δεξιού μου χεριού χρυσό δακτυλίδι κόκκινου κοραλιού. Στο νου μου περιπλανήθηκαν ταυτόχρονα αμέτρητες πνευματικές ιστορίες... Ντουζ, η πύλη της ερήμου, Γκαμπές, η θαλασσινή όαση, ΄Ατλας, ο καφέ Τιτάνας, Τσενινί, ο ιερός τόπος της πανσελήνου, ο γητευτής των σκορπιών, το κομπολόι της μοίρας, το θεραπευτικό φύσημα των κοραλιών, το Βερβερίνικο μαγικό χαλί, ο χορός του ανθρώπου με το καλυμμένο πρόσωπο, βραδινό προσκύνημα στους ενεργειακούς αμμόλοφους του Τεμπέιν, διαλογισμός στα έγκατα της Σαχάρας, συνομιλία με έναν Σούφι, τα Τυνησιακά φυλακτά και η γητειά του πηγαδιού και τόσες άλλες που γνώρισα, ένιωσα και έζησα από κοντά, εκεί στο τελευταίο σύνορο του κόσμου... Στην Πύλη της Ερήμου.